7 razy dziś - Lauren Oliver

Zawsze należałam do osób, które wszystko za bardzo analizują i wielu rzeczom przypisują zbyt duże znaczenie. Gestom, słowom, czynom… Ile to razy zamartwiałam się tym, że źle postąpiłam. Nieważne, czy rzeczywiście popełniłam błąd, czy było to tylko moje mylne odczucie, wiele razy marzyłam o tym by móc cofnąć się w czasie i to naprawić. Jednakże nie o cofaniu się w czasie opowiada Lauren Oliver w swojej debiutanckiej książce „7 razy dziś”, a o drugich szansach i naprawianiu własnych błędów. Główną bohaterką książki jest Sam Kingston, uczennica dość typowego amerykańskiego liceum. Popularna i lubiana, wraz ze swoimi trzema najlepszymi przyjaciółkami cieszy się specjalnymi względami w szkolnej społeczności. Dziewczyny pozwalają sobie na różne wybryki i nieodpowiednie zachowania, które zawsze uchodzą im płazem. Nie liczą się ze słowami. Robią co chcą, nawet jeśli mogą w ten sposób kogoś skrzywdzić. A ich zainteresowania sprowadzają się głównie do zakupów, chłopaków i dobrej zabawy. Tak mniej więcej upływa życie Sam, aż do feralnej imprezy, która kończy się poważnym wypadkiem samochodowym. Tymczasem następnego ranka Sam jak gdyby nigdy nic budzi się w swoim własnym łóżku. Problem pojawia się gdy ze zdziwieniem odkrywa, że to wcale nie jest następny dzień…

Pierwszą rzeczą, która skłoniła mnie do sięgnięcia po tę książkę, było nazwisko autorki. Mając cały czas w pamięci trylogię Delirium, która bardzo mi się podobała, byłam pewna, że i tym razem się nie zawiodę, biorąc przy okazji pod uwagę całkiem ciekawą fabułę. Jakie było moje zdziwienie, gdy po raz pierwszy sięgnęłam po nią i nie przebrnęłam nawet przez 1/3, bo zwyczajnie mnie znudziła. Stała więc na półce i czekała na zlitowanie, aż do ubiegłego tygodnia kiedy to wreszcie postanowiłam dać jej drugą szansę. Stwierdziłam, że muszę ją przeczytać, choćby nie wiem co! 

„7 razy dziś” to książka napisana prostym i nieskomplikowanym językiem. Wypowiedzi bohaterów, a w szczególności czterech dziewczyn aż proszą się o to, żeby je trochę rozwinąć, po to by nadać im więcej osobowości, o charakterze nie wspominając. Jednak nie to uznaję za największą wadę tej książki. Zdecydowanie jest nią jej monotonność. Myślę, że powiedzieć o tej książce, że jest nudna, to za dużo. Książka nudna w moim przekonaniu ma kiepską fabułę, albo wręcz jej brak. W tym przypadku jest inaczej. Moim zdaniem autorka miała ciekawy zamysł, ale zabrakło tutaj dopracowania; różnych smaczków, które dodałyby jej trochę wyjątkowości. Niestety przez większą część książka jest zwyczajnie monotonna, zbyt wiele sytuacji się powiela, akcja zbyt wolno postępuje do przodu. Tak, tak, zdaję sobie sprawę, że takich „efektów ubocznych” można było się spodziewać w przypadku historii, w której główna bohaterka kilkukrotnie przeżywa ten sam dzień. Wydaje mi się jednak, że kilka elementów spokojnie dałoby się doszlifować. 

Wystarczy już tego narzekania, czas przejść do mniej krytycznej części. W końcu, nie wiem jak jest z Wami, ale w moim przypadku język powieści nigdy nie decyduje o ostatecznej ocenie książki. Owszem jest on istotnym walorem, ale nie najważniejszym. A tym z kolei jest jej treść. Czasami bowiem zdarza się tak, że napisana nawet najbardziej prozaicznym językiem powieść, może zapaść nam w pamięć na zawsze. Hasła zamieszczane w opisach książek, takie jak przemijanie, podróże w czasie, drugie szanse etc. bardzo często działają na mnie jak magnes. Sama tematyka nie wystarczy jednak, by wkupić się w moje łaski. Niezbędne są jeszcze odpowiednie emocje, które owa historia we mnie wywoła. Po przeczytaniu wielu pozytywnych opinii na temat „7 razy dziś”, spodziewałam się, że będzie to jedna z „tych” książek. I tutaj niestety trochę się zawiodłam. Wszystko było dobrze do pewnego momentu. Przemiana Sam była całkiem wyraźnie widoczna, całość zaczynała prezentować się coraz lepiej , aż nagle bach!, odniosłam wrażenie jakby ktoś cofnął taśmę i głównej bohaterce umknęły wszystkie wnioski, do których zdążyła dojść. Fakt jest taki, że nie zapałałam sympatią do tych czterech przyjaciółek. Głównie ze względu na ich zachowania, których ja totalnie nie toleruję i uważam, że absolutnie nie można dla tego typu zachowań znaleźć jakiegokolwiek usprawiedliwienia. Jasnym punktem w gronie bohaterów, był moim zdaniem jedynie Kent, który rzeczywiście był ciekawą postacią i żałuję, że poświęcono mu tak niewiele uwagi. A to wszystko doprowadziło do zakończenia, które w moim odczuciu było po prostu średnie. 

Miało być mniej krytycznie, wyszło jak wyszło i to chyba najlepiej wskazuje na to jak mieszane są moje odczucia po tej lekturze. Nie chciałabym Was zniechęcić do tej książki, bo możliwe, że Wy doszukacie się w niej tego, czego mi zabrakło i ocenicie ją zupełnie inaczej. Ja nie żałuję, że ją przeczytałam, nie najgorzej wypełniła mi czas. Na pewno też zmodyfikowałam swoje zdanie na jej temat, które wyrobiłam sobie po pierwszym podejściu. Jednak decyzję o sięgnięciu po tę pozycję pozostawiam Wam.