Chwila szczęścia - Federico Moccia

Pewnie większość z Was kojarzy tytuł „Trzy metry nad niebem”, prawda? Gdy po raz pierwszy przeczytałam tę książkę dobrych kilka lat temu, byłam zafascynowana historią w niej opowiedzianą. Federico Moccia był pierwszym włoskim autorem, po jakiego książkę miałam okazję sięgnąć i urzekła mnie wykreowana przez niego rzeczywistość. Bez wahania sięgnęłam zatem po drugą część, pt. „Tylko Ciebie chcę”. Książka owszem była przyjemna i warta przeczytania, ale już czegoś mi w niej zabrakło. Mimo to Moccia od tego pamiętnego pierwszego spotkania jest autorem, po którego kolejne książki mam ochotę sięgać, niezależnie od tego o czym opowiadają. Dlatego też, gdy otrzymałam propozycję przeczytania jego najnowszej powieści, nie omieszkałam odmówić, mimo braku czasu.

 „Chwila szczęścia” opowiada historię Nicca; spokojnego chłopaka, cierpiącego po śmierci ojca, którego właśnie porzuciła dziewczyna. Jego najlepszy przyjaciel - Gruby, to zupełne przeciwieństwo. Mimo średnio atrakcyjnego wyglądu, potrafi sobie zaskarbić zainteresowanie większości kobiet. Jest zaradny, żywiołowy, a jego jedynym zmartwieniem jest to, by czerpać z życia jak najwięcej. Pierwszy nie potrafi przestać myśleć o byłej dziewczynie, drugi zmienia je jak rękawiczki. Pewnego dnia na ich drodze stają dwie piękne Polki. Ta wakacyjna przygoda może wiele zmienić w ich życiu.

Brzmi banalnie? Nie mogę się nie zgodzić. „Chwila szczęścia” to jedna z tych książek, które najlepiej wpisują się w wakacyjny klimat. Lekka, bezpretensjonalna opowieść, nie wymagająca szczególnej uwagi. Idealna lektura na upalne, letnie dni. U nas jednak dopiero raczkuje wiosna, a opisy słonecznego Rzymu i beztroskich rozrywek bohaterów wzbudzają niesamowitą tęsknotę za latem. I za to właśnie lubię Moccię. Nieważne, że historia oklepana i przerabiana już wiele razy, liczy się właśnie ten klimat. Mimo to, muszę przyznać, że chociaż czytało mi się tę książkę bardzo przyjemnie i była ona dla mnie dobrą odskocznią od cięższych pozycji, w pewnej mierze się na niej zawiodłam. Jak dla mnie opisana historia była niedopracowana i nieprzemyślana. Chwilami zwyczajnie płytka. Nawet jak na rodzaj literatury, w którym raczej nie można się spodziewać zaskoczenia, czegoś tu zdecydowanie zabrakło. Jak gdyby autor miał tylko wstępny pomysł, ale nie potrafił go w pełni zrealizować. Pierwsza połowa książki była jak bardziej w porządku, niestety potem akcja stanęła w martwym punkcie i tak zostało do samego końca. Do tego te nieszczęsne niekończące się opisy restauracji i potraw spożywanych przez bohaterów. Owszem, od czasu do czasu fajnie przeczytać w książce o zagranicznych potrawach, albo zwyczajach. Co innego jednak nieustanne opisywanie z detalami każdej wizyty w restauracji. Naprawdę nie wiele mnie to obchodziło, a wręcz momentami irytowało. Podobnie z wszystkimi miejscami, które bohaterowie odwiedzali. Interesujące jest czytanie o prawdziwych miejscach w Rzymie, jednak w pewnym momencie miałam ochotę powiedzieć: „Hej, stop! Może by tak jednak zaczęło się coś dziać?!” 

Być może zaczynam trochę wyrastać  z powieści Mocci. Zaczynam dostrzegać ich wady i niedoskonałości. Mimo to, „Trzy metry nad niebem” pozostaną dla mnie jedną z tych książek, do których mam największy sentyment. Z chęcią także sięgnę po resztę jego książek. Jeżeli jednak chodzi o „Chwilę szczęścia”, mimo swoich wad, jest to dobra pozycja, by nabrać dystansu do wielu spraw i zwyczajnie odetchnąć. Sama czasami potrzebuję przeczytać coś nieskomplikowanego, a ta książka idealnie wpisuje się w ten schemat. Jeżeli i Wy macie podobnie, nie możecie doczekać się lata, do tego znacie i lubicie Moccię (nie polecałabym raczej zaczynać swojej przygody z jego twórczością od tej książki), możecie spróbować ;)